Cold War
Πολωνία, Γαλλία, Ηνωμένο Βασίλειο, 2018
Σκηνοθεσία: Πάβελ Παβλικόφσκι
Σενάριο: Πάβελ Παβλικόφσκι, Γιάνους Γκλοβάκι
Φωτογραφία: Λούκας Ζαλ
Μοντάζ: Γιαροσλάβ Καμίνσκι
Πρωταγωνιστούν: Τζοάνα Κούλιγκ, Τόμας Κοτ, Μπόρις Σικ, Αγκάτα Κουλέζα, Σεντρίκ Καν, Ζαν Μπαλιμπάρ
Διάρκεια: 88 λεπτά

Ένας άντρας και μία γυναίκα γνωρίζονται στα συντρίμμια της μεταπολεμικής Πολωνίας. Οι πολιτικές συνθήκες, τα ελαττώματά τους αλλά και μια σειρά από ατυχείς συγκυρίες τους χωρίζουν και τους ενώνουν σε έναν έρωτα διαχρονικά αδύνατο.
Μια παθιασμένη ιστορία αγάπης ανάμεσα σε δύο ανθρώπους με διαφορετικό υπόβαθρο και ιδιοσυγκρασία, η οποία εκτυλίσσεται κατά την διάρκεια του ψυχρού πολέμου.

Ο Pawlikowski μέσα από πικρό ρομαντισμό, μας καταθέτει ένα κινηματογραφικό διήγημα πάνω στη ζωή και στον έρωτα που συνθλίβονται υπό το σιδηρούν παραπέτασμα.
Αφορμή, ο σφοδρός έρωτας ανάμεσα ένα ευγενή μουσικό συνθέτη και μια ακατέργαστη τραγουδίστρια με φόντο τη κομουνιστική Πολωνία και το μεταπολεμικό Παρίσι. Υπέροχη ασπρόμαυρη φωτογραφία, ταρκοφσκικές και νουβελβαγκικές αναφορές, υποδειγματικές ερμηνείες σε μια βαθεία πολιτική ταινία ενδεδυμένη το πέπλο του έρωτα.
Στο πρώτο μέρος της ταινίας τα πράγματα κινούνται με αρκετά γρήγορους ρυθμούς. Παρακολουθούμε στην υπαίθρια Πολωνία, τον Wiktor (Tomasz Kot) να καταγράφει την παραδοσιακή μουσική κληρονομιά, το στήσιμο της παράστασης, τη γέννηση του έρωτα με τη Zula (η Joanna Kulig κλέβει την παράσταση με την γεμάτη ένταση και ομορφιά ερμηνεία της), την περιοδεία, τη φυγή στο Παρίσι και τον πρώτο αποχωρισμό του ζευγαριού. Όλα μέχρι αυτό το σημείο κινούνται πολύ γρήγορα, είναι σαν να μην δίνεται ιδιαίτερη βάση στις λεπτομέρειες και στο ολοκληρωμένο πλάσιμο των βασικών ηρώων, παίρνουμε μια βασική ιδέα η οποία ωστόσο είναι καθαρή. Αυτοί και ο έρωτάς τους, θα αποτελέσουν το μέσον, ένα όχημα που θα μας ταξιδέψει από τη Βαρσοβία, στο ανατολικό Βερολίνο κι από εκεί στο Παρίσι, έπειτα στη Γιουγκοσλαβία, για να γυρίσουμε ξανά στο Παρίσι κι έπειτα εκεί όπου ξεκινήσαν όλα στην Πολωνία. Ο Wiktor και η Zula, μοιάζουν έρμαια της ανελευθερίας που τους επιβάλει το καθεστώς, όμως ο καθένας τους την αντιμετωπίζει με διαφορετικό τρόπο.

Στο δεύτερο μέρος της ταινίας, ξεδιπλώνετε θα λέγαμε το δράμα και όλο το ζουμί της υπόθεσης. Θα βρεθούν στη γη της απαγγελίας (Παρίσι) όπου είναι πλέον ελεύθεροι να γευτούν την επιτυχία και να ευτυχίσουν μαζί, η σκιά πλανάται από πάνω τους, δημιουργώντας ανεπανόρθωτες καταστάσεις. Το δίπολο Δύσης-Ανατολικού μπλοκ, αντικατοπτρίζεται στις δύο προσωπικότητες. Από τη μια ο συνθέτης, ένας άνθρωπος με φυσική φινέτσα και ευγένεια, ποθεί την ελευθερία, αποτελεί κομμάτι της «καλής» κοινωνίας στη Δύση, ωστόσο στην πατρίδα του είναι ένας προδότης, εχθρός τους καθεστώτος. Από την άλλη η τραγουδίστρια, είναι μια κλασική περίπτωση λαϊκού ανθρώπου, με υπέροχη ακατέργαστη φυσική ομορφιά, ωστόσο αρκετά χοντροκομμένη, έχει υποστεί κακουχίες. Είναι πρόθυμη να «υποταχθεί» στο καθεστώς με αντάλλαγμα την δική της επιβίωση και όσων αγαπά και δείχνει να ασφυκτιά στο ελευθεριακό παρισινό περιβάλλον.
Το τραγικό, λυτρωτικό τέλος, μας φέρνει αντιμέτωπους με το αδιέξοδο την τσακισμένων ανθρώπινων υπάρξεων, που για αιώνες αποτέλεσαν τα θύματα της ιστορίας, η οποία δεν τυπώθηκε απλά στα βιβλία, αλλά χαράχθηκε πάνω σε ανθρώπινες σάρκες. Μαζί με τον τελευταίο Τρίερ, μια από τις πιο αληθινές ταινίες των τελευταίων ετών.

H ταινία Ψυχρός Πόλεμος είναι αφιερωμένη στους γονείς του Pawel Pawlikowski, γι’αυτό και έδωσε τα ονόματά τους στους δύο κεντρικούς χαρακτήρες της ταινίας του στην οποία υπογράφει εκτός από τη σκηνοθεσία και το σενάριο. Οι αληθινοί Wiktor & Zula – οι γονείς του - πέθαναν το 1989 λίγο πριν γκρεμιστεί το Τείχος του Βερολίνου. Πέρασαν τα προηγούμενα 40 χρόνια της ζωής τους μαζί, πότε σμίγοντας, πότε χωρίζοντας, άλλοτε κυνηγώντας και άλλοτε τιμωρώντας ο ένας τον άλλο στο ανατολικό και το δυτικό μπλοκ στην Ευρώπη. «Ήταν δύο δυνατοί, υπέροχοι άνθρωποι, αλλά σαν ζευγάρι ήταν ολοκληρωτική καταστροφή» λέει ο ίδιος ο Pawlikowski. Αν και τα γεγονότα της ταινίας δεν έχουν σχέση με την πραγματική ιστορία των γονιών του, η ανατομία της σχέσης τους ήταν κάτι που πάντα τον σαγήνευε και ήθελε να διηγηθεί. «Ήμουν το μοναδικό παιδί τους και μολονότι ήμασταν πολύ δεμένοι, ποτέ δεν κατάλαβα τη φύση της σχέσης τους. Οι δυο τους ήταν μακράν στην πορεία της ζωής μου οι δύο πιο δραματικοί χαρακτήρες που γνώρισα. Ο τρόπος να διηγηθώ την ιστορία τους είναι δίχως να μένω πιστός σε γεγονότα και λεπτομέρειες, αλλά αναδεικνύοντας τα δομικά στοιχεία της σχέσης τους. Το αταίριαστο του χαρακτήρα τους είναι τελικά αυτό που τους έκανε να μην μπορούν να είναι μαζί, αλλά και να πονάνε μακριά ο ένας από τον άλλον. Η ζωή τους σημαδεύτηκε από τις δυσκολίες της εξορίας και της συνύπαρξης σε διαφορετικές κουλτούρες, της ζωής σε ένα απολυταρχικό καθεστώς όπου ακολουθείς αυστηρούς κανόνες, μολονότι ο πειρασμός να τους παραβείς είναι πάντα εκεί».

Το αποτέλεσμα είναι μια δυνατή ιστορία εμπνευσμένη από τους γονείς του χωρίς τις ακριβείς λεπτομέρειες