Back Up Next
Θέλημα Θεού

Grâce à Dieu
Γαλλία, 2019
Σκηνοθεσία: Φρανσουά Οζόν
Σενάριο: Φρανσουά Οζόν
Φωτογραφία: Μανουέλ Ντακός
Μοντάζ: Λορ Γκαρντέτ
Μουσική: Eβγκένι και Σάσα Γκαλπερίν
Πρωταγωνιστούν: Μελβίλ Πουπό, Ντενίς Μενοσέ, Σουάν Αρλό, Ζοσιάν Μπαλασκό, Ερίκ Καραβακά
Διάρκεια: 137 λεπτά


Αργυρή Άρκτος στο Βερολίνο για ένα κοινωνικά επείγον, επικεντρωμένο στην αληθινή πληροφορία δράμα, το οποίο θίγει εύστοχα και διακριτικά θέματα πίστης, εμπιστοσύνης, συγχώρεσης και συλλογικής ευθύνης.
Η παιδεραστία στους κόλπους της καθολικής εκκλησίας, που μόνο πρόσφατα, και χάρη στην τολμηρή θέση που πήρε ο νέος Πάπας, άρχισε να παίρνει θετικά αποτελέσματα, είναι το θέμα της γαλλικής ταινίας «Θέλημα Θεού» του Φρανσουά Οζόν (“Η πισίνα”, “8 γυναίκες”, “Η καινούργια φιλενάδα”, “Φραντζ”). Η ιστορία της ταινίας στηρίζεται σε μια αληθινή υπόθεση, εκείνη του ιερέα Πρενά της Λιόν, που συγκλόνισε την κοινή γνώμη της γαλλικής επαρχίας, οδηγώντας το 2016 στα δικαστήρια, χωρίς ακόμη, από τότε, να έχει τελειώσει, ενώ, μόλις πρόσφατα (στις 7 Μαρτίου), το δικαστήριο τελικά, για την ίδια υπόθεση. έκρινε ένοχο τον Καρδινάλιο Μπαρμπαρέν για την κάλυψη σεξουαλικής κακοποίησης παιδιών στην περιοχή του.

«Εκείνο που αρχικά έψαχνα να φτιάξω ήταν μια ταινία για άντρες που υποφέρουν, στοιχεία που συνήθως συναντάμε στις γυναίκες. Και όταν έμαθα για την ιστορία του ιερέα Πρενά, αποφάσισα να εστιάσω σ’ αυτήν το σενάριό μου», ανάφερε ο Οζόν στη συνέντευξη τύπου, στη διάρκεια του φετινού φεστιβάλ του Βερολίνου, όπου προβλήθηκε και βραβεύτηκε η ταινία του (Αργυρή Άρκτος του Μεγάλου Βραβείου της Επιτροπής). «Με συγκίνησε ο Αλεξάντρ (ο πρωταγωνιστής της ταινίας, και ο άνθρωπος που στάθηκε υπεύθυνος για να ξεκινήσει η έρευνα που οδήγησε στη σύλληψη του ιερέα), τόνισε ο σκηνοθέτης, «που σε ηλικία 40 χρονών αποφάσισε να αποκαλύψει τη σεξουαλική κακοποίηση που υπέστη (όπως και δεκάδες άλλα αγόρια) από τον ατιμώρητο από την εκκλησία παπά».


Ο Οζόν έκανε μια μεγάλη, δημοσιογραφικού τύπου, έρευνα, για να γράψει το τελικό του σενάριο, ψάχνοντας σε αρχειακό υλικό και μιλώντας με τα θύματα αλλά και τους συγγενείς τους, για να καταλήξει στην αποκαλυπτική αυτή, δοσμένη με πάθος, ειλικρίνεια και δύναμη, ταινία του.

Αντίθετα με το μυθοπλαστικό σενάριο της ταινίας “Spotlight” του Τομ Μακάρθι (γύρω από μια παρόμοια αποκάλυψη στις ΗΠΑ από την εφημερίδα Globe), ο Οζόν εστίασε την αφήγησή του στην ιστορία του Αλεξάντρ (ένας πολύ καλός Μελβίλ Πουπό), ενός πιστού Καθολικού, παντρεμένου σήμερα και με πέντε παιδιά, που δέχτηκε να αποκαλύψει την κακοποίησή του, στη διάρκεια της δεκαετίας του ’80, για να μας οδηγήσει στον Πρενά και τους ανώτερους του, μαζί και τον Καρδινάλιο της περιοχής, που επιμένει στη συγχώρεση και όχι στην καταγγελία (σε μια, δοσμένη με ειρωνεία, σκηνή, όταν ο Αλεξάντρ του αναφέρει πως ο ιερέας είναι παιδόφιλος, εκείνος του ζητά να μην αναφέρει τη λέξη αυτή γιατί παιδόφιλος θα πει αυτός που αγαπά τα παιδιά και όχι εκείνος που τους κάνει κακό).

Ένα σημαντικό τμήμα της ταινίας στρέφεται στις διάφορες μαρτυρίες από τα υπόλοιπα θύματα, από τον Φρανσουά (Ντενίς Μενοσέ), τον Ζιλ (Ερίκ Καραβακά, τον Εμανουέλ (Σουάν Αρλό) που αρχίζουν σταδιακά να εμφανίζονται στο προσκήνιο και που, για να κάνουν την υπόθεσή τους γνωστή και να οδηγήσουν τον ιερέα στα δικαστήρια, για να αποδοθεί δικξαιοσύνη, ίδρυσαν ομάδα στο διαδίκτυο (αυτοί που δέχτηκαν τελικά να αποκαλύψουν την αλήθεια ξεπέρασαν τους 70), καταγράφοντας με λεπτομέρεια τις αντιδράσεις τους, τον πόνο, την ψυχολογική τους κατάσταση, τις κατεστραμμένες οικογενειακές σχέσεις (οι γονείς, όπως μαθαίνουμε, απέφυγαν να καταγγείλουν τον παπά, για να αποφύγουν το σκάνδαλο και να σώσουν, όπως πίστευαν την εκκλησία) και το δράμα που πέρασαν τόσες δεκαετίες ζώντας με τον παιδικό αυτό εφιάλτη.

Όλα δοσμένα με ένα λιτό, αυστηρό θα έλεγα ύφος, με τον Οζόν να αποφεύγει την άμεση βία, προτιμώντας να την υποβάλει μέσα από τη ψυχολογική πλευρά της, για να μας αποκαλύψει πως πίσω από το υποτιθέμενο θέλημα Θεού κρύβεται η σιωπή, το ψέμα και η υποκρισία.



Ο Πατέρας Bernard Preynat υποβάλλοντας μήνυση θέλησε να ματαιώσει την έξοδο της ταινίας στην Γαλλία μέχρι να ολοκληρωθεί η δίκη του. Το Γαλλικό Δικαστήριο απέρριψε το αίτημα του. Η ταινία βγήκε στην Γαλλία στις 20 Φεβρουαρίου.

H ταινία είναι εμπνευσμένη από πρόσφατη πραγματική ιστορία που αφορά στην σεξουαλική παρενόχληση παιδιών στους κόλπους της καθολικής εκκλησίας. Ειδικότερα, η ταινία βασίστηκε στην υπόθεση του Πατέρα Bernard Preynat, στον οποίο έχουν απαγγελθεί κατηγορίες για σεξουαλική παρενόχληση περισσοτέρων από 80 αγοριών...


Καρδινάλιος της Καθολικής Εκκλησίας καταδικάζεται για απόκρυψη σεξουαλικής κακοποίησης ανηλίκων

Ο Καρδινάλιος Philippe Barbarin είναι ένας από τους βασικούς ήρωες στη νέα ταινία του Φρανσουά Οζόν «ΘΕΛΗΜΑ ΘΕΟΥ»

«Αυτή είναι συμβολικά μια πολύ σημαντική απόφαση για όλα τα θύματα σεξουαλικής κακοποίησης, γεγονός που θα επιτρέψει ακόμη μεγαλύτερη ελευθερία λόγου»

, δήλωσε ο σκηνοθέτης Φρανσουά Όζον σε μια συνέντευξή του στην Γαλλική εφημερίδα Le Parisien, μετά την ανακοίνωση της απόφασης εναντίον του Καρδινάλιου Philippe Barbarin, ο οποίος κρίθηκε ένοχος για την κάλυψη της σεξουαλικής κακοποίησης ανηλίκων, σε μια απόφαση που εκδόθηκε την Πέμπτη 7 Μαρτίου 2019 στη Λυών.

Ο Καρδινάλιος Philippe Barbarin είχε κριθεί ένοχος για την απόκρυψη σεξουαλικής κακοποίησης ανηλίκων από τον ιερέα Bernard Preynat, που κατηγορείται ότι επιτέθηκε σεξουαλικά σε δεκάδες παιδιά.

Ο Καρδινάλιος ανακοίνωσε ότι θα παραιτηθεί από την εκκλησία μετά την καταδίκη, για την οποία του δόθηκε εξάμηνη αναστολή. Προηγουμένως είχε προσπαθήσει να παραιτηθεί, αλλά το αίτημά του είχε απορριφθεί από τον Πάπα Φραγκίσκο.

Η Regine Maire, κατηγορούμενη για το ίδιο αδίκημα, ειδική ψυχολόγος της εκκλησίας για την βοήθεια κακοποιημένων ανηλίκων, που επίσης έχει ρόλο στην ταινία «ΘΕΛΗΜΑ ΘΕΟΥ», δεν κρίθηκε ένοχη.

Η ταινία του Φρανσουά Οζόν, που κέρδισε πρόσφατα την Αργυρή Άρκτο στην Berlinale 2019, βασίστηκε στα πραγματικά γεγονότα της υπόθεσης του ιερέα Preynat και αφηγείται την δημιουργία του site «La parole Liberee» (απελευθερωμένος λόγος) από τα θύματά του, ακολουθώντας τρεις άντρες που είχαν κακοποιηθεί ως παιδιά στην δημοσιοποίηση της ιστορίας τους.

ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΚΑΙ ΓΕΓΟΝΟΤΑ

Ο πατέρας Preynat κατηγορήθηκε τον Ιανουάριο του 2016 για σεξουαλική επίθεση και τέθηκε υπό δικαστική εποπτεία. Περισσότερα από 70 άτομα εμφανίστηκαν και ισχυρίστηκαν ότι είναι θύματα του. Στην πλειοψηφία των περιπτώσεων έχει επέλθει παραγραφή λόγω του χρόνου που έχει παρέλθει. Η έρευνα συνεχίζεται.Καμία ημερομηνία δεν έχει καθοριστεί ακόμη για την δίκη του Preynat και παραμένει αθώος μέχρι να αποδειχθεί η ενοχή του. Ο πατέρας Preynat αντιμετωπίζει επίσης μια κανονική δίκη, η οποία θα επαναληφθεί σε "δικαστική" μορφή, αφού περάσει ένας χρόνος, μετά από αίτημα του Καρδινάλιου Barbarin, "για να μην εμποδιστεί η αστική διαδικασία" προκειμένου να ανοίξει ο δρόμος για "αποζημιώσεις".Ο Καρδινάλιος Barbarin, η Régine Maire και πέντε άλλα μέλη της Καθολικής ιεραρχίας εμφανίστηκαν στο δικαστήριο τον Ιανουάριο του 2019 κατηγορούμενοι για την μη δημοσιοποίηση της σεξουαλικής επίθεσης σε ανηλίκους ηλικίας κάτω των 15 ετών και την αδυναμία παροχής βοήθειας στα θύματα. Η ετυμηγορία που ανακοινώθηκε στις 7 Μαρτίου 2019 έκρινε ένοχο τον Καρδινάλιο Barbarin για την κάλυψη σεξουαλικής κακοποίησης παιδιών. Ο ίδιος ανακοίνωσε στη συνέχεια ότι θα παραιτηθεί από την Εκκλησία μετά την καταδίκη, για την οποία του δόθηκε εξάμηνη αναστολή. Προηγουμένως είχε προσπαθήσει να παραιτηθεί, αλλά το αίτημά του είχε απορριφθεί από τον Πάπα Φραγκίσκο. Η Régine Maire δεν κρίθηκε ένοχη.Στις 3 Αυγούστου 2018 το καθεστώς παραγραφής αυξήθηκε στην Γαλλία από 20 σε 30 έτη μετά την ενηλικίωση του θύματος. Και η αποτυχία της αναφοράς σεξουαλικής κακοποίησης ανηλίκων θεωρείται πλέον διαρκές αδίκημα.Τον Νοέμβριο του 2018 στη Λούρδη, 118 Γάλλοι επίσκοποι ψήφισαν για να συγκροτηθεί μια ανεξάρτητη επιτροπή για την αντιμετώπιση της παιδεραστίας στην Εκκλησία από το 1950.Τον Φεβρουάριο 2019 οι κατηγορούμενοι επιχείρησαν να μπλοκάρουν την έξοδο της ταινίας στην Γαλλία για να μην επηρεαστεί η κοινή γνώμη πριν την δίκη. Το αίτημα δεν έγινε δεκτό και η ταινία «ΘΕΛΗΜΑ ΘΕΟΥ» βγήκε στις Γαλλικές κινηματογραφικές αίθουσες στις 20 Φεβρουαρίου με τα αληθινά ονόματα των κατηγορουμένων.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΟΝ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ FRANCOIS OZON

TO ΘΕΛΗΜΑ ΘΕΟΥ είναι η πρώτη σας ταινία που αφορά μια ιστορία από το δελτίο ειδήσεων και έχει τόσους πολλούς χαρακτήρες...

Η αρχική ιδέα ήταν να κάνω μια ταινία για την ανδρική ευθραυστότητα. Έχω φέρει πολλούς ισχυρούς γυναικείους χαρακτήρες στην οθόνη και αυτή τη φορά ήθελα να στρέψω την προσοχή μου στους άνδρες, που είναι συναισθηματικοί και εμφανώς υποφέρουν, γεγονός που συνηθίζουμε να συνδέουμε με το γυναικείο φύλο. Η πρώτη ιδέα για τον τίτλο ήταν «Ο άντρας που κλαίει». Τότε έμαθα για την υπόθεση Preynat, στο website των θυμάτων «La Parole Libérée» («Απελευθερωμένος Λόγος»). Εκεί διάβασα ιστορίες αντρών που είχαν κακοποιηθεί ως παιδιά στην εκκλησία. Συγκινήθηκα ιδιαίτερα με τον Αλεξάντρ, έναν ένθερμο καθολικό που έδωσε μια περιγραφή τού πώς είχε αγωνιστεί σιωπηλά μέχρι την ηλικία των σαράντα, όταν αισθάνθηκε τελικά ότι ήταν σε θέση να πει την ιστορία του. Ο ιστότοπος επίσης δημοσίευσε συνεντεύξεις, άρθρα και ηλεκτρονική αλληλογραφία μεταξύ του Αλεξάντρ και μελών της καθολικής ιεραρχίας της Λυών, συμπεριλαμβανομένων του Καρδινάλιου Barbarin και της Régine Maire, της ψυχολόγου της εκκλησίας, υπεύθυνης για την παροχή υποστήριξης στα θύματα των ιερέων. Βρήκα αυτά τα έγγραφα συναρπαστικά, οπότε ήρθα σε επαφή με τον Αλεξάντρ.

Πείτε μας γι’ αυτό

Έφερε μαζί του ένα αρχείο της αλληλογραφίας του με την Εκκλησία έως ότου καταθέσει την καταγγελία του. Με άγγιξε τόσο πολύ που μου εμπιστεύτηκε αυτά τα γράμματα. Ακούμε κάποια από αυτά στην αρχή της ταινίας. Αρχικά σκέφτηκα να χρησιμοποιήσω αυτό το απίστευτο υλικό για να γράψω ένα έργο, μετά έκανα τη σκέψη να κάνω ντοκιμαντέρ. Συναντιόμουνα συχνά με τον Αλεξάντρ και κάναμε μια κάπως διερευνητική δημοσιογραφία, συναντήσεις με άλλα θύματα όπως ο Φρανσουά και ο Πιερ- Εμμανουέλ και τους κοντινούς τους ανθρώπους, τις συζύγους τους, συγγενείς, τη μητέρα του Πιερ Εμμανουέλ, τους δικηγόρους.

Τι σας έκανε να αποφασίσετε να αλλάξετε από ντοκιμαντέρ σε μυθοπλασία;


Όταν άρχισα να συζητώ το πρότζεκτ μου με τα θύματα, ένιωσα ότι ήταν απογοητευμένοι με την ιδέα του ντοκιμαντέρ. Είχαν ήδη δώσει πολλές συνεντεύξεις στα μέσα μαζικής ενημέρωσης και είχαν εμφανιστεί σε τηλεοπτικές εκπομπές και ντοκιμαντέρ, αλλά αυτό που τους κέντρισε το ενδιαφέρον ήταν το γεγονός ότι ένας σκηνοθέτης μυθοπλασίας τους είχε πλησιάσει. Φαντάστηκαν μια ταινία στο πνεύμα του SPOTLIGHT όπου θα γίνονταν φανταστικοί χαρακτήρες που θα τους έπαιζαν διάσημοι ηθοποιοί. Έτσι σκέφτηκα: αυτό είναι που θέλουν από μένα, και αυτό είναι που ξέρω να κάνω. Προσέγγισα τη μυθοπλασία με κάποια ανησυχία, γιατί μου άρεσαν πραγματικά αυτοί οι άνθρωποι και φοβόμουν ότι δεν θα ήμουν σε θέση να τους φέρω στην οθόνη με τρόπο που θα τους δικαίωνε.

Συναντηθήκατε με τον Καρδινάλιο Barbarin, την Regine Maire και τον Bernard Preynat?

Μόλις εγκατέλειψα την ιδέα του ντοκιμαντέρ, δεν υπήρχε πλέον κανένας λόγος να τους συναντήσω. Δεν υπάρχουν αποκαλύψεις. Τα γεγονότα της έρευνας και οι λεπτομέρειες που δείχνω στην ταινία έχουν ήδη εκτεθεί στα μέσα ενημέρωσης και στο διαδίκτυο. Δεν πήρα καμιά ελευθερία με τα γεγονότα. Η προτεραιότητά μου ήταν να πω την προσωπική ιστορία των ανδρών, που είχαν κακοποιηθεί ως παιδιά, και την άποψή τους ως θύματα. Πήρα κάποιες ελευθερίες με τις ιστορίες των κοντινών τους ανθρώπων, διατηρώντας παράλληλα την αλήθεια της μαρτυρίας τους. Γι αυτό αλλάξα το επίθετό τους, κάνοντάς τους φανταστικούς ήρωες, κάτι που δεν έκανα με τον Καρδινάλιο Barbarin ή τον πατέρα Preynat.

Η ταινία ανοίγει με τον Καρδινάλιο να περπατάει με την πλάτη ατενίζοντας την πόλη της Λυών από την κορυφή της Βασιλικής της Παναγίας de Fourvière.

Ήταν σημαντικό να τοποθετηθεί η ταινία στη Λυών. Η Λυών ήταν ο πρώτος τόπος
του χριστιανισμού στη Γαλατία και διατηρεί μια πολύ συντηρητική εκκλησιαστική παράδοση. Γεωγραφικά, η Βασιλική σε ένα λόφο με θέα τη Λυών παρέχει μια οπτική μεταφορά για την εξουσία που έχει η Εκκλησία στην πόλη. Η ιδέα δεν ήταν να καταδικάσουμε την Εκκλησία, αλλά μάλλον να εξερευνήσουμε τις αντιφάσεις και την πολυπλοκότητα της υπόθεσης. Σε ένα σημείο ένας χαρακτήρας εξηγεί τη δέσμευσή του προς την Εκκλησία λέγοντας: «Το κάνω αυτό για την Εκκλησία, όχι εναντίον της».

Ανοίγοντας την ταινία με τον Αλεξάντρ, έναν ένθερμο καθολικό, δεν εστιάζετε άμεσα στην αγανάκτηση εναντίον της Εκκλησίας.

Ο Αλεξάντρ σέβεται την Εκκλησία και πιστεύει ότι ο Barbarin είναι ένας
ειλικρινής, θαρραλέος άνθρωπος που πάντα καταδίκαζε την παιδοφιλία και ο οποίος θα αναλάβει δράση. Πιστεύει στην καλή θέληση και του Barbarin και της Εκκλησίας. Και γιατί όχι; Σε ένα σημείο η ταινία δείχνει τον Καρδινάλιο Barbarin να προσεύχεται. Ίσως να ζητάει βοήθεια από τον Θεό. Αλλά είναι δύσκολο γι’ αυτό το παλιό θεσμικό όργανο να κάνει τις απαραίτητες αλλαγές. Παραλύει από τις παλιές συνήθειες, τον συντηρητισμό, την μυστικοπάθεια και τον προστατευτισμό που εμποδίζει οποιονδήποτε να αναλάβει
ουσιαστική δράση. Και το πρόβλημα με τον Preynat - αφήνοντας στην άκρη
τη συμπεριφορά του με τα παιδιά - είναι ότι πάντα θεωρείται καλός
ιερέας. Άρεσε πολύ και στους ενορίτες του και στην ιεραρχία του.


Την μουσική συνέθεσαν οι Evgueni και Sacha Galperine.

Μου άρεσε πραγματικά η δουλειά τους στο LOVELESS του Andrey Zvyagintsev, ειδικά ο τρόπος που χρησιμοποίησαν την επανάληψη και δημιούργησαν ένταση, έτσι τους ζήτησα να συνθέσουν ένα σύγχρονο αποτέλεσμα χρησιμοποιώντας παραδοσιακά στοιχεία από εκκλησιαστική μουσική όπως όργανα και χορωδίες.

Πιστεύετε ότι αυτή η ταινία θα μπορούσε να βοηθήσει να αλλάξουν τα πράγματα;
Έδειξα την ταινία σε έναν ιερέα που μου είπε: «Αυτή η ταινία θα μπορούσε να είναι μια ευκαιρία για την Εκκλησία. Αν την αγκαλιάσει, ίσως τελικά να αναλάβει την ευθύνη για την παιδεραστία και να καταπολεμήσουμε τη μάστιγα μια για πάντα». Ας το ελπίσουμε!

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΟΝ MELVIL POUPAUD (ΑΛΕΞΑΝΤΡ)

Πώς σας προσέγγισε ο Φρανσουά Οζόν για να συνεργαστείτε ξανά;

Πρώτα μου είπε την ιστορία, μετά μου έδωσε το σενάριο, το οποίο ήταν σχεδόν τελειωμένο. Θαύμασα τη δομή και τους χαρακτήρες. Οι τρεις άνδρες είναι πολύ διαφορετικοί και έχουν βιώσει και διαχειρίζονται το τραύμα, με τον δικό του πολύ προσωπικό τρόπο ο καθένας. Και υπάρχει και η παιδική ηλικία, ένα θέμα που ο Φρανσουά συχνά διερευνά στις ταινίες του. Είναι ένα θεμελιώδες θέμα για μένα, όπως είναι και η πίστη. Γνωρίζοντας ότι ο Φρανσουά δεν πιστεύει, το βρίσκω ακόμα πιο συγκινητικό ότι έχει προσεγγίσει το θέμα με τέτοιο σεβασμό, ακρίβεια και ανοιχτοσύνη.

Ποια είναι η σχέση σας με την πίστη;

Υποθέτω ότι θα μπορούσατε να πείτε ότι είμαι χριστιανός, γιατί πιστεύω ότι ο Ιησούς είναι ο σωτήρας μου, και αυτή η αποκάλυψη με βοηθά να ζήσω. Αλλά η πίστη μου είναι πολύ διαφορετική από αυτή του Αλεξάντρ. Είναι ένθερμος και ενεργά εμπλεκόμενος στην Καθολική Εκκλησία, ενώ εγώ δεν ανήκω σε κάποια οργανωμένη θρησκεία. Δεν έχω βαπτιστεί. Προσεύχομαι με τον δικό μου τρόπο, παρόμοιο με την Προσευχή της Καρδιάς από την ορθόδοξη παράδοση.

Παρουσιάζοντας έναν καθολικό του οποίου η πίστη είναι ισχυρή και ειλικρινής είναι ένας τρόπος για να αποφευχθεί ο διασυρμός της Εκκλησίας.

Ναι, ο Φρανσουά δεν έχει κάνει μια αντι-Καθολική ταινία. Δεν κατηγορεί την Εκκλησία ή τους πιστούς. Προφανώς υπάρχει απόδοση ευθύνης για το Preynat. Αυτό που έκανε ήταν σοκαριστικό και απαράδεκτο. Και η Εκκλησία εμφανίζεται ως θεσμός με πολλές γκρίζες περιοχές, αρκετά ξεπερασμένος και χρειάζεται ανανέωση, ιδίως σε σχέση με τη στάση της απέναντι στην παιδοφιλία. Αλλά δεν νομίζω ότι οι πιστοί θα βρούν την ταινία ασεβή. Ο Φρανσουά ήταν πολύ προσεκτικός με αυτό.


Ο Αλεξάντρ όχι μόνο ανοίγεται, μάλιστα συζητά το θέμα και με παιδιά του

Ο Αλεξάντρ έχει ένα συντηρητικό υπόβαθρο, αλλά είναι οπλισμένος με
μια επιθυμία για δικαιοσύνη και με τη βοήθεια της συζύγου του, γίνεται πολύ
θαρραλέος. Υπάρχει κάτι ηρωικό σ’ αυτόν, και στους Φρανσουά και Εμμανουέλ, καθώς παίρνουν πάνω τους τη σιωπή των οικογενειών τους, το ίδρυμα(εκκλησία) και την κοινωνία. Για μένα, αυτό είναι η ταινία πραγματικά: Τρεις ιππότες που μπαίνουν στη μάχη.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΟΝ DENIS MÉNOCHET (ΦΡΑΝΣΟΥΑ)

Ο χαρακτήρας σας, o Φρανσουά, είναι ο πιο μαχητικός και ανελέητος ανάμεσα στα μέλη του σωματείου.

Ναι, είναι πολύ μαχητής. Εισέρχεται στο ρίγκ με τις γροθιές του τεταμένες, θέλει πραγματικά να αλλάξει τα πράγματα. Δεν μπορεί να φανταστεί να δικαιολογεί και να συγχωρεί τον Preynat. Αλλά ο Φρανσουά δεν είναι εκεί για εκδίκηση ή σε μια αποστολή για να εξοντώσει το κακό. Στόχος του είναι να αποκαλύψει την κακοποίηση και τις δραματικές συνέπειες που έχει στη ζωή των θυμάτων, και ιδιαίτερα, να καταγγείλει τη σιωπηρή συνενοχή της Εκκλησίας και των αρχών της.

Σαν παιδί μπορούσε να μιλήσει στους γονείς του γι’ αυτό και εκείνοι τον άκουγαν, αλλά φοβόταν να είναι υπεύθυνος για την φυλάκιση του Preynat

Ναι, και φοβόταν ότι αυτός και η οικογένειά του θα στιγματισθούν στη γειτονιά τους και θα απορριφθούν από τους ένθερμους καθολικούς φίλους τους. Έτσι η οικογένεια επέλεξε να γράψει στην ιεραρχία και να προσπαθήσει να απομακρυνθεί ο Preynat από μια θέση όπου θα μπορούσε να βλάψει. Και σκέφτηκαν ότι τα είχαν καταφέρει, επειδή το Ίδρυμα είπε: "Ναι, φυσικά, θα τον μεταφέρουμε". Ο Preynat πράγματι μεταφέρθηκε, αλλά ήταν ακόμα σε επαφή με παιδιά! Οι άνθρωποι που κακοποιούν τα παιδιά ονομάζονται παιδόφιλοι, αλλά πως αποκαλούμε τα άτομα που κλείνουν τα μάτια τους σε αυτή την κακοποίηση και απλώς μεταφέρουν την παιδεραστία σε άλλη τοποθεσία με άλλα παιδιά; Δεν υπάρχει καμία λέξη γι’ αυτό το έγκλημα. Ήρθε η ώρα να βρούμε μια.

Ήταν έκπληξη για σας ότι ο Φρανσουά Οζόν ανέλαβε ένα τέτοιο project;

Καθόλου! Η κινηματογραφία του Φρανσουά ήταν πάντα εξαιρετικά πολυποίκιλη. Αλλά νομίζω ότι ξεκινά ένα νέο κεφάλαιο στην καλλιτεχνική του καριέρα με πλήρη αυτοπεποίθηση στη σκηνοθεσία του, που εδώ χρησιμοποιεί για να εξυπηρετήσει έναν ευγενικό σκοπό. Είναι σπάνιο να έχεις την ευκαιρία να είσαι σε μια ταινία που προκαλεί συζητήσεις και ευαισθητοποιεί με ένα τρόπο που, ελπίζω, θα οδηγήσει στο να ληφθούν τα απαραίτητα μέτρα για να προστατευτούν ζωές.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΟΝ SWANN ARLAUD (ΕΜΜΑΝΟΥΕΛ)

Ο χαρακτήρας σας αρνείται να συγχωρήσει.

Και έτσι είναι! Για μένα, δεν υπάρχει συγχώρεση. Τίποτα δεν μπορεί να μειώσει τον πόνο που ο Preynat προκάλεσε σε αυτά τα παιδιά. Για να προετοιμαστώ για το ρόλο, πέρασα πολύ χρόνο στο site: «La Parole Libérée» («Απελευθερωμένος Λόγος»). Ο Φρανσουά συνέστησε επίσης ένα ντοκιμαντέρ για περιπτώσεις παιδεραστίας. Ακούγοντας όλες τις ιστορίες των θυμάτων και μπαίνοντας μέσα στο σενάριο είχα εφιάλτες τη νύχτα. Μέχρι το τέλος δεν μπορούσα άλλο. Ήμουν πολύ αναστατωμένος, ειδικά εκείνη την περίοδο, που μόλις είχα γίνει πατέρας. Στα γυρίσματα τα πράγματα ήταν απλούστερα. Επικεντρώθηκα στο ρόλο. Μέχρι να δω την ταινία, είχα στιγμές που ένοιωθα πολύ θυμωμένος. Αυτό το θέμα με εξοργίζει. Για αιώνες, κακοποίηση σαν αυτή αποτελούσε μέρος της ανθρώπινης κοινωνίας και εξακολουθεί να καλύπτεται. Ο βιασμός ενός παιδιού είναι ένα από τα πιο φρικτά πράγματα που μπορεί κανείς να φανταστεί. Πώς μπορεί η κοινωνία και η Εκκλησία να βρίσκουν ακόμη και την παραμικρή δικαιολογία για τέτοιες πράξεις;

Η ταινία αμφισβητεί επίσης τον τρόπο με τον οποίο ακούμε τα παιδιά, πώς τα ακούμε, πώς τa καταλαβαίνουμε.

Δεν αρκεί να θέλετε να ακούσετε το παιδί σας. Πρέπει να αφιερώνετε χρόνο και
συναισθηματικό χώρο. Πώς θα μπορούσε η μητέρα του Εμμανουέλ να ακούσει το γιό της
όταν η ίδια είχε να διαχειριστεί τον πόνο της από ένα διαζύγιο με έναν θλιμμένο άντρα που έκανε τα πράγματα ακόμη σκληρότερα και δεν ήταν ικανός να ακούσει το παιδί τους ;
Ο τρόπος με τον οποίο τα παιδιά εκφράζονται σε αυτές τις καταστάσεις είναι
πολύπλοκoς και δύσκολο να ερμηνευτεί, όπως αποδεικνύεται στη σκηνή που ο Εμμανουέλ κατηγορεί τη μητέρα του. Αυτός της λέει: «Σου είπα ότι ο Preynat με φίλησε, γιατί δεν είπες τίποτα;» Και εκείνη απαντά: «Μα φίλησε όλα τα παιδιά μετά τη λειτουργία».
Τι λέει ένα παιδί και σε ποιο σημείο θεωρούμε ότι υπάρχει ένα πρόβλημα; Τα παιδιά γνωρίζουν πότε κάτι δεν είναι σωστό, αλλά δεν ξέρουν πάντα πώς να το εκφράσουν. Καθώς κάναμε την ταινία μου έγινε σαφές ότι το πρώτο βήμα πρέπει να είναι η κατάργηση του καθεστώτος παραγραφής. Παιδιά που έχουν κακοποιηθεί συχνά χρειάζονται πολύ χρόνο για να το ξεπεράσουν. Κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων το καθεστώς παραγραφής έχει τροποποιηθεί από 20 σε 30 χρόνια, και αυτό είναι μια καλή αρχή.

Η αντιπαράθεση με τον Preynat στο αστυνομικό τμήμα ήταν ιδιαίτερα οδυνηρή.

Η τελετή των Césars (των Γαλλικών Όσκαρ) έγινε τρεις ημέρες πριν να κάνουμε το συγκεκριμένο γύρισμα. Πήγα να δουλέψω εκείνη την Τρίτη και είχα να παίξω μια από τις σκληρότερες σκηνές, και μόλις είχα πάρει το César της χρονιάς, του καλύτερου ηθοποιού! Η πίεση ήταν παράλογη. Ήμουν τρομοκρατημένος, έτσι πήγα να δω τον Φρανσουά. «Η δουλειά μου έχει πάρει την κατηφόρα από τότε που πήρα το César, έτσι δεν είναι;» Γέλασε και είπε: «Όχι, όχι ακόμη!».

Back Home Up Next