Το κορίτσι με το αγγελικό πρόσωπο

 Samaria/Samaritan Girl. Νότια Κορέα, 2004. Σκηνοθεσία-σενάριο: Κιμ Κι-Ντουκ. Ηθοποιοί: Λι Ουλ, Τζι-μιν Κουακ, Μιν-Τζέονγκ Σέο, Εολ Λι. 95 λεπτά.

 Μια κατάδυση στην κόλαση, μέσα από την ιστορία δύο ανήλικων κοριτσιών που εκπορνεύονται, σε μια βουτηγμένη σε σκοτεινή ατμόσφαιρα ταινία που κέρδισε το βραβείο σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ Βερολίνου.

  Ο Νοτιοκορεάτης σκηνοθέτης του περσινού «Ανοιξη, καλοκαίρι, φθινόπωρο, χειμώνας, άνοιξη» Κιμ Κι-Ντουκ επιστρέφει με μια πιο απλή, αν και βουτηγμένη σε μια πιο μαύρη ατμόσφαιρα, ταινία, «Το κορίτσι με το αγγελικό πρόσωπο», που κέρδισε το βραβείο σκηνοθεσίας στο φετινό Φεστιβάλ Βερολίνου. Κύρια πρόσωπα στην ταινία είναι δύο ανήλικα κορίτσια, οι μαθήτριες Γιέο-Τζιν και Τζάε-Γιανγκ, που για να μαζέψουν χρήματα να πάνε στην Ευρώπη αποφασίζουν να εκπορνευτούν: η Τζάε-Γιανγκ είναι εκείνη που πηγαίνει με τους άντρες, ενώ η Γιέο-Τζιν τής βρίσκει πελάτες μέσω του Ιντερνετ, κρατάει τσίλιες προφυλάσσοντάς την από την αστυνομία και διαχειρίζεται τα οικονομικά τους. Οταν όμως, σ' ένα μπλόκο της αστυνομίας, η Τζάε-Γιανγκ αυτοκτονεί, η Γιέο-Τζιν αποφασίζει όχι μόνο να κάνει σεξ με όσους άντρες έκαναν έρωτα με τη φίλη της αλλά και να τους επιστρέψει τα λεφτά τους. Πράξη που οδηγεί τους άντρες, που θα μπορούσαν να είναι γονείς των κοριτσιών, στη λύτρωση.

 Αν στο «Ανοιξη, καλοκαίρι...» το θέμα ήταν η σύγκρουση ανάμεσα στις γήινες απολαύσεις και την πνευματική ανάταση που αποκτά κανείς με το βουδισμό, στο «Κορίτσι με το αγγελικό πρόσωπο» το θέμα είναι η σύγκρουση ανάμεσα στην πνευματική γαλήνη του βουδισμού, που εκπροσωπεί η Τζάε Γιανγκ, η οποία «μετατρέπεται» στην αγία πόρνη, Βασουμίστρα, πιστεύοντας πως με το σεξ φέρνει κοντά στο Θεό τους ανθρώπους, κι εκείνη της Γιέο-Τζιν, της «Καλής Σαμαρείτιδας» (όπως είναι ο πραγματικός τίτλος της ταινίας) που, παρασυρμένη από τις ιστορίες των αγίων που της αφηγείται ο πατέρας της, πιστεύει ότι με το σεξ οδηγεί τους αμαρτωλούς άντρες στη λύτρωση. Μόνο που τα πράγματα μπερδεύονται όταν ο αστυνομικός ντετέκτιβ, πατέρας της Γιέο-Τζιν, ανακαλύπτει τι κάνει η κόρη του.

 Εκείνο που ενδιαφέρει τον Κι-Ντουκ, στη 10η ταινία του, είναι η φθορά της αθωότητας αλλά και της ηθικής, η αμαρτία και η κάθαρση (ο ίδιος είναι Καθολικός), κάθαρση που αν για τη Γιέο-Τζιν και τους μετανιωμένους «πελάτες» της είναι η λύτρωση (το μπάνιο που κάνουν τα δύο κορίτσια παίρνει μια καθαρκτική έννοια), για άλλους, όπως ο πατέρας της, είναι καταστροφή και, σύμφωνα με την άποψη του σκηνοθέτη, συνδέεται με τη βία και το θάνατο. Ο Κι-Ντουκ χρησιμοποιεί τους χώρους (τη σύγχρονη Σεούλ, τα φτηνά ξενοδοχεία κ.ά.) με έμπνευση για να δημιουργήσει την αλλόκοτη, αλλά πάντα συναρπαστική, ατμόσφαιρα της συγκλονιστικής αυτής ταινίας του.

 Θεός, ελπίδα καμιά

«Το κορίτσι με το αγγελικό πρόσωπο»: Χαρακίρι στην ψυχή

 H ασιατική πρωτοπορία από την Κορέα και τον Κιμ Κι Ντουκ, του θρυλικού «Άνοιξη, καλοκαίρι, φθινόπωρο, χειμώνας και... άνοιξη». Τίτλος «Samaritan girl» - η καλή Σαμαρείτισσα, δηλαδή «Το κορίτσι με το αγγελικό πρόσωπο». Το τέλος και η αρχή!

H ιστορία είναι κομμένη σε τρία επεισόδια: αφασία, αδιέξοδο, απελπισία. Το δακτυλικό αποτύπωμα της εποχής μας. Δύο ανήλικα πλάσματα, όμορφα σαν τα κρίνα, επιδίδονται στην πορνεία. Έτσι, για κάποια φράγκα, με προορισμό ταξίδι στην Ευρώπη! H πρώτη, η πιο αθώα, ανυπεράσπιστη και παλιομοδίτικη, με πίστη στη Νιρβάνα και τον Βούδα, με χαμόγελο και καρτερία. Δεν είναι χαλασμένη ούτε η ψυχή της κακοφορμισμένη. Ακριβώς το αντίθετο. Βαθιά πεπεισμένη πως το σώμα της είναι αντίδωρο που ευλογεί τη χαρά των αρσενικών! «Είναι σαν μικρά παιδιά», λέει. Ανατριχιαστικό. H δεύτερη, χριστιανή, κουμπωμένη, εντελώς εχθρική προς τους άνδρες. Το άγγιγμα του άλλου φύλου της προκαλεί αηδία. Κλείνει τα ραντεβού, φυλάει τσίλιες, μαζεύει τα φράγκα και λατρεύει, ακόμα και σεξουαλικά, τη φιλενάδα της. Γκέισα η πρώτη, μάνατζερ η δεύτερη. Στραμπουλιγμένες και οι δύο. Εμπορεύονται την αλλοτρίωσή τους (η πρώτη) και το μίσος τους (η δεύτερη). Τρεις κρίκοι αλυσίδας από κάτεργα φτιαγμένη. Παιδεραστία, εθελοντική παιδική πορνεία και ομοφυλοφιλία. H κατάληξη είναι σχεδόν αυτοκτονική. H συνέχεια είναι ακόμα πιο θανατερή.  

Ο πατέρας (μπάτσος στο επάγγελμα) της δεύτερης, αντιλαμβάνεται την κόλαση του μονάκριβου παιδιού του και παίρνει σβάρνα την πελατεία. Τον πρώτο τον απειλεί, τον δεύτερο τον χαστουκίζει, τον τρίτο τον εκθέτει στη γυναίκα και τα παιδιά του, ώσπου φτάνει στον τελευταίο, που του ανοίγει το κεφάλι. Το γεωτρύπανο της απελπισίας χτυπάει φλέβα τυφλής μανίας. Ο κύκλος είναι φαύλος. H αναπαραγωγή της «αμαρτίας» προέρχεται από αυτούς που παριστάνουν τους αθώους. Κανείς δεν μπορεί να σταματήσει την αφασία (πορνεία) και κανείς δεν μπορεί να τιμωρήσει και να διορθώσει με το έγκλημα και την αυτοδικία. Ο πατέρας όχι μόνο νιώθει (και είναι) ένοχος για τις «παράπλευρες» απώλειες της κόρης του, αλλά είναι και δολοφόνος. Δηλαδή χειρότερα και από... πόρνος! H συνέχεια είναι φυγή και τιμωρία.

Ο Κιμ Κι Ντουκ αφηγείται με απίστευτη λιτότητα και κρυστάλλινη καθαρότητα. Και όσο ο θεατής είναι αποφασισμένος να σκαλίσει, τόσο περισσότερους θησαυρούς θα ανακαλύψει. Απέναντι στην αφασική εκπόρνευση, η φιλία. H σκηνή όπου το ένα κορίτσι σηκώνει στην πλάτη της το άλλο, παραπέμπει στη λαϊκή ελεγεία του Γιλμάζ Γκιουνέι «Κοπάδι». Απέναντι από την παρωχημένη, για τη βιομηχανική Κορέα, Νιρβάνα του Βούδα, η εκδικητική μανία του λευκού, δυτικού, χριστιανικού «πολιτισμού». Ποιο από τα δύο είναι καλύτερο; Κανένα! Ο πατέρας είναι το σοβαρό ομοίωμα ενός Τσαρλς Μπρόνσον. Με το πιστόλι δεν λύνονται οι κοινωνικοί και ψυχολογικοί λογαριασμοί. Και, τέλος, απέναντι από το παιχνίδι της εθελοντικής... πορνείας, η ερωτική, υπαρξιακή απαξία. Τι είναι αυτά τα πλάσματα; Μια πανέμορφη, άδεια... αθωότητα. Να σου σηκώνεται η... πέτσα!